100% Klanttevredenheid
Over turnpakjes, operaties en knuffels die ertoe doen
Mijn naam is Robin. Oprichter van RC Leotards én van HuggieHero. Ik ben moeder, verpleegkundige, ondernemer en bovenal: een gevoelsmens. En pas de laatste jaren durf ik dat laatste voluit te zeggen. Want er was een tijd dat gevoeligheid me in de weg zat. Dat ik mezelf probeerde te vormen naar een wereld die draaide om tempo, presteren en afstand bewaren. Maar daar wilde ik uiteindelijk niet meer in passen.
Dit is het verhaal over hoe ik een nieuwe vorm van zorg vond – via het ziekenhuis, de turnhal, de naaimachine, en uiteindelijk… een knuffel.
De wereld van prestatie
Ik was als kind topturnster. De turnhal voelde als mijn tweede thuis. Alles draaide om beheersing, kracht, controle. Ik leerde jong dat fouten zichtbaar zijn. Dat perfectie het doel is. En dat je pas ‘goed’ bent als je iets presteert.
En ik kon dat. Ik wás goed. Maar ergens leerde ik ook iets anders: dat presteren en voelen elkaar vaak in de weg zaten. Dat je beter niet kon huilen van spanning. Niet kon twijfelen. Niet te veel vragen stellen. Gewoon doorgaan.
Toen wist ik het nog niet, maar die spanning tussen gevoel en functie zou later een rode draad worden in mijn loopbaan.
De OK: tussen hoop en hartzeer
Op mijn achttiende begon ik als operatieassistent. Jong, enthousiast, serieus. Ik voelde me trots dat ik zo vroeg al zo’n verantwoordelijke functie mocht uitoefenen. Maar al in het eerste jaar gebeurde iets dat me diep raakte. Ik was nog in opleiding tot operatieassistent.
Een man van begin dertig, vader van twee kleine meisjes van 2 en 4, kwam voor een grote ingreep: een blaasvervanging met een stuk darm – een complexe operatie waarvoor we met het hele team uitgebreid hadden voorbereid.
Maar zodra we de buik openden, zagen we het: alles zat vol met uitzaaiingen. Lever, buikvlies, niks meer aan te doen. De uroloog sprak: “Zo mooi mogelijk sluiten jongens, hier is het einde verhaal.”
Mijn tranen stroomden. Ik zag geen ingreep… geen anatomie… Ik zag een vader. Een gezin. Een toekomst die daar zou gaan instorten.
Een collega zei, letterlijk: “Zonde van alle voorbereiding. Kunnen we de ingreep dan niet tóch doen? Is zo’n leuke operatie.” Ik wist niet wat ik hoorde.
De botsing tussen mens en systeem
Naarmate de jaren vorderden, merkte ik steeds vaker: ik pas niet in een wereld waarin mensen gereduceerd worden tot aandoeningen en protocollen.
Sommige chirurgen waardeerden mijn voorbereiding en inzet. Eén van hen – bekend als nors en driftig – liep zelfs extra met me mee toen ik hem openlijk om uitleg vroeg over een ingreep die ik nog nooit had gedaan. Hij nam de tijd. Liet me zien hoe het instrument werkte. En zei tegen collega’s:
“Zij vraagt het vóóraf. Dan weet ik straks dat het aan haar niet zal liggen. Dat noem ik verantwoordelijkheid.”
Anderen gingen daar heel anders mee om. Er werd geroddeld over patiënten onder narcose. Uiterlijk. Achtergrond. Ongepaste grapjes. Roekeloos gedrag.
Op een dag riep een chirurg tijdens een galblaasoperatie “KLAAR!” terwijl het nog bloedde. Ik zei:
“Serieus? Klaar? Ben je niet bang dat deze mevrouw vannacht terugkomt met een nabloeding? Als dit jouw moeder was geweest – was je dan tevreden?”
Muisstil.
Dat was het moment waarop ik wist: ik wil niet meer op deze manier zorgen. Niet zonder gevoel. Niet zonder ruimte voor wat écht telt.
En begrijp me niet verkeerd. Het is een prachtig mooi beroep. En ik ben heel blij dat deze mensen er zijn. Maar ik was hier te gevoelig voor…
Het moederschap en mijn eerste onderneming
Toen mijn kinderen klein waren, besloot ik te stoppen met werken in het ziekenhuis. Ik wilde thuis zijn. Elk eerste stapje meemaken. Elk verhaaltje horen. Niet perfect zijn – maar wél aanwezig. Altijd.
In die periode begon ik met het maken van turnpakjes. Eerst voor mijn dochter, toen voor anderen. Zo ontstond RC Leotards – een merk dat inmiddels binnen de turnwereld aardig wat bekendheid kent. Mijn turnpakjes zijn kleurrijk, uniek, met liefde en vakmanschap gemaakt.
Ik begon klein, vanuit huis. Maar al snel groeide RC Leotards. Ik besteedde productie deels uit om aan de vraag te kunnen voldoen. En dat bracht nieuwe uitdagingen met zich mee: hogere volumes, hogere verwachtingen, meer ogen op elk stiksel.
Natuurlijk kwam er soms feedback. Ik zei altijd: 2% is niet tevreden. Toen ik 100 turnpakjes per jaar maakte… waren dit er dus 2. Die kon ik prima aan, netjes afhandelen. En door… Maar toen mijn productie steeg, waren het niet meer 100 turnpakjes op jaarbasis. maar wel 1000(den). En ook al ging het over een turnpakje – voor mij voelde het soms als kritiek op mijzelf. Want ik bèn RC Leotards. Elke stofkeuze, elk ontwerp, elke verpakking ging door mijn handen. Ik leerde doorzetten. Grenzen stellen. Service bieden, zonder mezelf te verliezen.
De geboorte van HuggieHero
En toen, langzaam maar zeker, ontstond het idee voor HuggieHero. Een verzwaringsknuffel voor kinderen met prikkelverwerkingsproblemen. Voor ouderen met dementie. Voor mensen in rouw, in paniek, in stilte.
Wat begon als een idee, werd werkelijkheid. Ik vond leveranciers, testte materialen, ontwierp met zachtheid als basis. En ik dacht: misschien helpt het iemand.
Wat ik níet had verwacht, waren de verhalen.
“Mijn kind slaapt voor het eerst een hele nacht.”
“Mijn moeder met Alzheimer houdt haar knuffel de hele dag vast.”
“Ik heb gehuild, echt gehuild, toen ik de knuffel vastpakte.”
In het begin durfde ik mijn mail amper te openen. Ik was gewend aan klachten – dat hoorde bij online verkoop. Maar deze mails waren anders. Vol warmte. Herkenning. Dankbaarheid. Menselijkheid.
En ja, er zit wel eens een productiefoutje tussen. Maar dan lossen we dat liefdevol op. Want bij HuggieHero gaat het niet om perfectie. Het gaat om verbinding.
Zorg zoals ik het bedoel
Wat ik in al die jaren heb geleerd, is dit:
Zorg is geen handeling. Zorg is gezien worden.
Als topturnster wilde ik gezien worden.
Als operatieassistent wilde ik mensen zien.
Als ondernemer wilde ik verschil maken.
En als moeder wil ik niets liever dan bij mijn kinderen zijn.
HuggieHero is een knuffel. Maar het is méér dan dat. Het is een hand op je schouder als je niemand hebt. Een anker in een storm. Een zacht gewicht dat zegt: “Je bent er. En je mag er zijn.”
Dankjewel dat je er bent.
Dankjewel dat je leest.
En misschien – zie jij ook een mens.
Liefs,
Robin